{for english see below}

Tijdens de opleiding tot Yoga-instructeur hadden we ook af en toe een dagje vrij en waren er uitjes gepland. Zo zijn we een keer naar het zuidelijkste puntje van India geweest en naar de twee toeristische stranden van Kerala: Kovalam beach en Varkala beach.
Daarnaast heb ik nog een dag alleen een backwatertrip gedaan. Dit is echt dé toeristische attractie van die omgeving. De Backwaters zijn een kanaalstelsel dat zich, verbonden met de zee, uitstrekt op 3000 km2. Je kunt er prachtige boottochten maken. Op de boot ontmoette ik een aantal aardige mensen die aan het rondreizen waren door India. We voeren langs de ashram van Amma (waarover later meer) en ik besprak met één van hen (een Duitser) dat ik de volgende week waarschijnlijk een bezoek zou brengen aan deze ashram, omdat Amma dan terug zou zijn van een Europa-tour. Ook hij zou misschien die dag aanwezig zijn.

Tijdens de tweede week van de opleiding werd ik (opnieuw) ziek. Ik werd ’s nachts wakker omdat mijn handen begonnen te jeuken. Ik dacht eerst dat muskieten me hadden gebeten, maar de volgende ochtend bleek er wel iets anders aan de hand te zijn. Mijn handen zwollen op en heel langzamerhand kreeg ik over mijn hele lichaam rode vlekjes die vreselijk jeukten. Waarschijnlijk is het een allergische reactie geweest, maar ik heb geen idee waarop. Misschien iets verkeerd gegeten. Ik dacht dat het in de loop van de dag wel minder zou worden, maar helaas was dit niet het geval. ’s Nachts heb ik een T-shirt natgemaakt en om mijn handen gewikkeld, zodat mijn gezwollen handen konden afkoelen en ik niet aan mijn lichaam kon krabben. De volgende ochtend heb ik meteen aangegeven dat ik dit niet langer vol kon houden. Ze hebben me acuut naar het ziekenhuis gebracht, waar de dokter me vroeg wat er in godsnaam met me gebeurd was. Ik zag er niet uit, maar had veel bekijks: een blanke die onder de rode vlekken zat… Na 2 injecties met antihistamine en wat medicijnen meegekregen te hebben, vertrok ik weer naar de ashram. Tot mijn opluchting voelde ik na ongeveer een uur het vuur uit mijn lichaam verdwijnen. Na vier dagen was ik weer bijna helemaal schoon.

Aan het einde van ruim 4 weken yoga, was daar natuurlijk de diploma-uitreiking. Ook dit was weer omgeven met rituelen en het zingen van bhajangs. Ik ben zeker trots op mezelf dat ik de opleiding voltooid heb en dat het zulke positieve effecten heeft opgeleverd. Nog steeds heb ik er profijt van en ik zou het zo weer doen: me een maand onderdompelen in yoga, het liefst in India of misschien een ander Aziatisch land.

Meteen na de diploma-uitreiking vertrok ik voor een kort bezoek aan de ashram van Amma, 12 kilometer verderop. Mata Amritananda Mayi Devi is een Indiaas spiritueel leider. Ze wordt door haar volgelingen als een Mahatma gezien, wat in Sanskriet “verheven ziel” betekent. Ook wordt zij wel Amma, “moeder” genoemd. En er wordt naar haar verwezen als de “knuffelvrouw”. Zij trekt rond de wereld en knuffelt. Mensen staan er soms uren voor in de rij.
Nu ik zo dichtbij was, wilde ik de kans grijpen om haar te zien.

De eerste die ik zag toen ik op de ashram aankwam, was de Duitser die ik op de boot had ontmoet (toch bijzonder, want er wonen 3000 mensen op de ashram en dan lopen er ook nog vele dagjesmensen rond). Het was niet helemaal zeker of Amma daadwerkelijk die dag aanwezig zou zijn, maar hij vertelde me dat ze zojuist in de tempel een meditatie had gedaan. Ze was daar nu nog om mensen te knuffelen. Een vrouw die bij hem stond nam me bij de arm en zei: “rennen, rennen,…misschien als we snel zijn halen we het nog!”. Na al hollend zigzag over het ashram terrein te zijn gegaan, kwamen we aan in de tempel. Er stond een groep mensen dicht op elkaar gepakt in een cirkel om Amma heen, te wachten op een knuffel. Toen mensen in die groep mij in de gaten kregen, werd ik de cirkel binnengetrokken. Intussen moest ik snel mijn tas, haarclip en bril afgeven. Heel vlot werd ik naar voren geschoven en binnen 2 minuten lag ik aan de borst van Amma. Ze hield me even vast en fluisterde iets van een gebed of een wens in mijn oor. Toen stond ik weer buiten de kring. De vrouw die me had gebracht stond netjes met mijn spullen te wachten. Een paar minuten later verdween Amma van het toneel. Ik was perplex, niet zozeer door Amma zelf (ik heb tijdens de knuffel niets speciaals gevoeld), maar wel door de manier waarop het was gegaan. De snelle actie en het feit dat iedereen plaats voor me maakte zodat ik vooraan zou komen te staan, bezorgde me gewoon kippevel.
De website van Amma is http://amma.org/.

Na deze dag had ik nog een paar laatste dagen voor ik weer naar huis zou gaan. Ik zou met de yoga-leraar en een nieuwe groep mensen 2 dagen doorbrengen in Munnar, een stad in de bergen. Daarna zou ik via Thrissur, een andere stad, langzaamaan richting vliegveld gaan.
Munnar en zijn omgeving hebben diepe indruk op me gemaakt. Dat kwam ten eerste al door het resort waar we verbleven (Camp Ecotones) en de manier waarop we daar werden ontvangen. De kamers waren erg luxe. Dat was heerlijk, na vijf weken toch wel zeer eenvoudig te hebben overnacht. De directeur van het resort, Manoj genaamd, zorgde persoonlijk voor een aangenaam verblijf. De eerste dag nam hij ons mee op een wandeling in de omgeving van het resort. De volgende ochtend voor dag en dauw begeleidde hij ons naar een berg om de zonsopgang te kunnen aanschouwen. Manoj is een bevlogen natuurmens en hij vertelde honderduit over de planten, bomen en dieren in de omgeving. Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk en toen al kreeg ik het idee dat ik mijn laatste dagen in India op deze plek wilde doorbrengen. De stad Thrissur kwam me opeens onaantrekkelijk voor. Bovendien vertelde Manoj over de mogelijkheid van een jeepsafari om olifanten te zien. Dat avontuur wilde ik wel aangaan. Maar de beslissing om te blijven viel pas aan het eind van de 2e dag. Per toeval kwamen we bij een vriend van de yoga-leraar terecht. Hij bleek Reiki-master te zijn. Reiki is iets wat ik al tijden graag zou willen leren. Toen ik hem dat vertelde , bleek dat er de volgende twee dagen (mijn laatste dagen in India!) een cursus bij hem thuis zou zijn. Toen was voor mij duidelijk dat ik moest blijven. Deze kans zou ik niet zomaar weer krijgen.

’s Avonds ben ik met Manoj om tafel gaan zitten om te bespreken wat mijn plannen waren en hoe ik dat moest verwezenlijken. Ik had zijn hulp nodig i.v.m. vervoer naar de cursus en naar het vliegveld. Een jeepsafari had ik inmiddels uit mijn hoofd gezet, maar Manoj bood me alles aan: vervoer naar de cursus, vervoer naar het vliegveld (een rit van 9 uur!) en ook nog een jeepsafari, alhoewel hij me natuurlijk niet kon beloven dat ik daadwerkelijk olifanten zou zien. Ik was werkelijk overdonderd door dit genereuze aanbod. Ik voelde me zelfs wat bezwaard, omdat hij er echt veel uren en energie in zou steken om mij een goede tijd te bezorgen. Wat een gastvrijheid! Maar uiteindelijk heb ik het dankbaar aanvaard.

Ik was erg blij met de Reiki-cursus, level 1. Deze deed ik samen met een Spaanse jongeman en een Nederlandse(!) vrouw. De Reiki-master is een bijzondere man. Soms kun je een klik met iemand hebben, zonder precies te weten waarom. Ik had het gevoel alsof ik hem al eeuwen geleden ontmoet had. En het was fijn dat hij mijn connectie met het collectief bewustzijn erkende.

Na de eerste cursusochtend stond de jeep voor me klaar. Met Manoj en zijn zwager ging ik op pad, op zoek naar de olifanten. Om in het bos te kunnen komen, gingen we eerst door een prachtig gebied met bergen en theeplantages. Op het moment dat we het bos in reden begon het hard te regenen, niet echt het meest geschikte weer voor een jeepsafari. De dieren laten zich dan minder snel zien. We zijn met de jeep door een rivier gereden en kwamen over allerlei hobbelige, glibberige paden. Ik moest me goed vasthouden, want ik werd gigantisch door elkaar geschud. Gelukkig was Manoj een ervaren jeep chauffeur. En een wildzoeker, want hij wist verschillende sporen van olifanten aan te wijzen: pootafdrukken, afdrukken van de slurf op het moment dat ze daarmee in de grond wroeten, platgetrapte stukken bos en versgelegde stronthopen. Op een bepaald moment bleven we even stilstaan met de jeep en ik kón ze gewoon ruiken, maar ze lieten zich niet zien. We kwamen een aantal lokale bewoners tegen en die zeiden dat we meer kans hadden als het donker zou zijn. We konden wel bij hen thuis hierop wachten. Zo gezegd, zo gedaan: we hebben ruim 2 uur op de veranda van een klein hutje gezeten, terwijl de regen maar bleef stromen. Daarna gingen we weer op pad, samen met een aantal andere mensen in een 2e jeep achter ons aan. Ook één van hen was een wildzoeker en deze man kon op een bepaald moment ruiken dat een half uur daarvoor een olifant gepasseerd was. Maar ook nu lieten ze zich niet zien. En ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen: er waren 2 jeeps met een stuk of 5 man aan het werk omdat ik zo nodig een olifant wilde zien. Bovendien…, op deze manier verstoorde ik toch ook wel het wildleven. En de natuur laat zich niet forceren, dus ik had er vrede mee toen we aan het eind van het bos waren aangekomen en geen olifant hadden gezien. Manoj vond het echter verschrikkelijk. Die had het me graag gegund. Volgens mij heeft hij er de hele nacht niet van geslapen…

Pas om 23.00 uur ’s avonds kwamen we aan in het resort en toen begon ik me nóg ongemakkelijker te voelen. Het hele personeel had op mij, de enige gast in het resort op dat moment, gewacht i.v.m het diner. Dat wil zeggen: ze gingen zelf pas eten toen ik met mijn bord voor me zat. Wat voelde ik me opgelaten! Maar het is de mentaliteit daar: de gast eerst en dan zijzelf.
Na het diner moest ik nog mijn tas inpakken voor de volgende ochtend. Ik zou dan eerst naar de cursus gaan, maar meteen daarna zou de reis naar het vliegveld beginnen. Zoals ik al zei een rit van 9 uur. Ik kan er soms nog steeds niet bij dat Manoj dit heeft gedaan. Gelukkig hebben we halverwege een vriend van hem opgepikt, zodat die i.v.m. de veiligheid de terugweg kon rijden.
En we hebben een hele gezellige autorit gehad. Het hoogtepunt was dat we op een bepaald moment een OLIFANT zagen….op de snelweg in een vrachtwagen…ik kwam niet meer bij van het lachen…kijk!!…een olifant!!…Manoj lachte als een boer met kiespijn…

Aangekomen op het vliegveld, kreeg ik te horen dat mijn vliegtuig zeker 2 uur later zou vertrekken i.v.m. mist in Abu Dhabi. Dus zou ik daar wéér een erg korte overstaptijd hebben. Deze keer stond er geen rij te wachten en was ik één van de laatsten die bij de gate binnen kwam gestormd. Natuurlijk had ik op dat moment al sterk mijn twijfels of mijn bagage deze keer wel mee zou komen. Terug op Samos bleek dit niet het geval. Ook op de terugweg was mijn rugzak in Abu Dhabi blijven steken. Maar ook deze keer werd de tas, weliswaar een dag later, netjes bij me thuis afgeleverd.

Inmiddels ben ik alweer ruim drie maanden terug. De Kerstdagen heb ik in Nederland bij familie doorgebracht. Ik kijk met veel plezier terug op mijn tijd in India. Graag zou ik terugwillen, maar dan naar het noorden, richting de Himalaya. Wie weet…., misschien komt het er nog een keer van.
Nu moet ik me eerst concentreren op mijn leven op Samos, maar daarover de volgende keer meer.

 

 

During the training as a Yoga teacher we also had the occasional day off and some trips were planned. So we went to the southern tip of India and to the two tourist beaches of Kerala: Kovalam beach and Varkala beach. In addition, one day I have done a backwatertrip alone. This is really thé tourist attraction of that environment. The Backwaters are a channel system that itself, connected to the sea, extends on 3000 km2. It is possible to make wonderful boat trips. On the boat, I met some nice people who were travelling around in India. We carried along the ashram from Amma (about which more later) and I discussed with one of them (a German guy) that I probably would visit this ashram the following week, because then Amma would be back from a Europe-tour. He too maybe would be present that day.

During the second week of the training I went ill again. One night I woke up because my hands started to itch. I thought at first that mosquitos had bitten me, but the next morning it turned out that something else was going on. My hands swelled up and very slowly I got red spots all over my body. These red spots were terribly itchy. Probably it has been an allergic reaction, but I have no idea to what. It could be I have eaten something wrong. I thought maybe it would be less in the course of the day, but unfortunately this was not the case. At night I soaked a t-shirt with water and wrapped it around my hands so my swollen hands could cool off and I could not scratch my body. The next morning I immediately stated that I was fed up with this. They acutely brought me to hospital, where the doctor asked me what in God’s name had happened to me. I didn’t look well, but I had a lot of attention: a white lady with red spots all over her body… After 2 injections with antihistamine and some medicins to take with me, I left to the ashram. To my relief after about an hour the fire disappeared from my body. After four days I was almost totally clean.

At the end of more than 4 weeks yoga, of course there was the graduation ceremony. Also this was again surrounded with rituals and singing bhajangs. I’m definitely proud of myself that I have completed the training and that it has produced such positive effects. Still I notice the benefits and I would do it again: immerse myself for a month into yoga, preferably in India or maybe another Asian country.

Immediately after the graduation ceremony I left for a brief visit to the ashram of Amma, 12 miles away. Mata Amritananda Mayi Devi is an Indian spiritual leader. She is seen by its followers as a Mahatma, which in Sanskrit means “exalted soul”. Also she is called Amma, what means “mother”. And she is referred to as the “hug woman”. She travels around the world and likes to cuddle. Sometimes people stand for hours in line for a hug. Now I was so close, I wanted to take the opportunity to see her.

The first one I saw when I arrived at the ashram, was the German guy who I had met on the boat (strange, because 3000 people are living in the ashram and also many day trippers walk around). It wasn’t quite sure if Amma actually would be present that day, but he told me that she had just finished a meditation in the temple. She was still there to hug people. A woman who was with him took me at the arm and said, “run, run, … maybe if we are fast we will be on time!”. After bolting zigzag around the ashram grounds, we arrived at the temple. Around Amma there was a circle of people closely packed together, waiting for a hug. At the moment people in this group got an eye on me, I was marched into the circle. In the meantime, I quickly had to drop off my bag, hair clip and goggles. I was very smoothly pushed forward and within 2 minutes I lay on the chest of Amma. She held me for a moment and whispered something of a prayer or a wish in my ear. Then I stood outside the circle again. The woman who had brought me, waited for me watching my stuff . A few minutes later Amma disappeared from the scene. I was perplexed, not so much by Amma herself (during the hug I felt nothing special), but in the manner it had gone. The fast paced action and the fact that everyone made place for me so that I would come in front, just gave me goosebumps.
Amma’s website is http://amma.org/ .

After this day I still had a few days left before I would go back home. I planned to go with the yoga teacher and a new group of people and stay for 2 days in Munnar, a city in the mountains. After that I would go via Thrissur, another city, in the direction of the airport. Munnar and its surroundings made a deep impression on me. First of all it was because of the resort where we stayed (Camp Ecotones) and the way the people welcomed us there. The rooms were very luxurious. That was delicious, after five weeks of staying in very simple rooms with no extra luxury. The director of the resort, called Manoj, took care for a pleasant stay personally. The first day he took us on a walk around the resort. The next morning before dawn he accompanied us to a mountain to see the sunrise. Manoj is an inspired nature man and he told us many things about the plants, trees and animals in the area. His enthusiasm was infectious and I felt I wanted to spend my last days in India at the surroundings. The city of Thrissur suddenly came unattractive to me. In addition, Manoj told about the possibility of a jeep safari to see elephants. I would love to go on that adventure. But the decision to stay fell only at the end of the 2nd day. By chance we came to visit a friend of the yoga teacher. He turned out to be a Reiki master. Reiki is something I already would like to learn a long time. When I told him this, it turned out that in the next two days (my last days in India!) would be a course at his home. Then it was clear to me that I had to stay. This chance I would not get soon again.

In the evening I sat down with Manoj to discuss about my plans and how I could accomplish them. I needed his help because of the transportation to the course and to the airport. I did not think about a jeepsafari anymore, but Manoj offered me all: transport to the course, transport to the airport (a drive of 9 hours!) and a jeep safari, even though he of course could not promise me that I actually would see elephants. I was really overwhelmed by this generous offer. I felt even loaded, because he would really stick in a lot of hours and energy just to give me a good time. What a hospitality! But I ended up gratefully accepting his offer.

I was very happy with the Reiki course, level 1. This I did along with a Spanish young man and a Dutch(!) woman. The Reiki master was a special man. Sometimes you can get a click with someone, without knowing exactly why. I felt like I knew him already for ages. And it was nice that he recognized my association with the collective consciousness.

After the first course morning the jeep stood ready for me. With Manoj and his brother-in-law I went on the road, looking for the elephants. To get into the forest, we went first through a beautiful area with mountains and tea plantations. At the time we entered the forest a hard rain began to fall, not really the most suitable weather for a jeep safari. The animals then are less likely to show themselves. We drove through a river and came along all kinds of bumpy, slippery trails. I had to hold on very well, because I was shaken up in a terrible way. Happily Manoj was an experienced jeep driver.

And a wildlife finder, for he knew to designate different traces of elephants: paw prints, printing of the trunk at the time that they root in the soil, flattened piece of woods and newly laid shit piles. At some point we stopped for a moment and I just could smell them, but they did not show. We met some local residents who said that we had more chance if it would be dark. We could wait at their home. So we did: we sat over 2 hours on the veranda of a little cabin, while the rain continued to flow. Then we went on the road again, along with some other people in a second jeep behind us. One of them was a wildlifefinder too and at a certain point this man could smell that an elephant had passed just half an hour ago. But they did not show up. And I started to feel more and more uncomfortable: there were two jeeps with 5 men working for me because I wanted to see an elephant. In addition…, in this way I disturbed wildlife. And you cannot force nature, so it was okay to me when we arrived at the end of the forest and had seen no elephant. Manoj, however, thought it was terrible. I suppose he did not sleep the whole night…

Only at 23:00 in the evening, we arrived at the resort and then I started to feel even more uncomfortable. The whole staff waited for dinner for me, the only guest at the resort at the time. That means, they only began to eat themselves when I was sitting with my plate in front of me. I felt very embarrassed! But it is the mentality: guest first and then themselves. After dinner I had to pack my bag for the next morning. Then I first would go to the course, but immediately afterwards the trip to the airport would begin. As I already said a ride of 9 hours. Sometimes I still cannot believe Manoj has done this. Fortunately, halfway we picked up a friend of his, so this friend could drive back related to the safety. And we have had a nice drive together. The highlight was when we saw at some point an elephant…on the highway in a truck … I could not stop laughing … look!!… an elephant!!…Manoj laughed as a farmer with toothache…

Arrived at the airport, I was told that my plane would leave 2 hours later because of fog in Abu Dhabi. So I would again have a very short time to change flights. This time there was no line waiting and I was one of the last persons who stormed in at the gate. Of course at that time I already had some strong doubts as to whether my luggage would come after me. Back on Samos it turned out not to be the case. Also on the way back my backpack was stuck in Abu Dhabi. But also this time the bag, albeit a day later, was neatly delivered at my house.

By now, I am more than three months back at home. The Christmas days I have spent in the Netherlands with family. With pleasure I look back on my time in India. I would like to go again, but then to the North, towards the Himalayas. Who knows …., maybe it’s possible one day….
First now I have to concentrate on my life on Samos, but more about that the next time.