{for English, see below}

Na 4 uurtjes heerlijk te hebben geslapen in het kingsize bed van Hotel Kingfort in Calicut, besloot ik de stad in te gaan. Ik wilde in elk geval naar het treinstation, omdat ik een kaartje nodig zou hebben voor mijn reis de volgende dag. Bovendien wilde ik een prepaid kaart voor mijn telefoon kopen.

Ik trok de bezwete kleren van de vorige dag weer aan: een dunne spijkerbroek met een T-shirt. Ik had gelezen dat in India de schouders en knieën bedekt moeten zijn, maar toch voelde ik me wat onzeker over de kleding. Je wilt immers niet een belediging voor mens en/of cultuur zijn.
Beneden gekomen bij de receptie was daar net de taxichauffeur aangekomen, die mijn bagage kwam brengen. Deze was met de eerstvolgende vlucht nagezonden. Opgelucht bracht ik de rugzak naar mijn kamer. Ik had me vooral wat zorgen gemaakt over de opladers die er in zaten: van de telefoon, de camera, de tablet. Ja, als de batterij leeg is van je telefoon en je kunt niet meer opladen…dan is de verbinding met achterblijvers wel erg lastig. Deze zorgen had ik me dus kunnen besparen, maar het drukt je wel met de neus op de feiten hoe afhankelijk je bent van dit soort apparaten.

Nu ik weer helemaal compleet was, kon mijn ontdekkingstocht door de stad beginnen.
Buiten gekomen, sloeg meteen de vochtige warmte me tegemoet. Ik had een hotel uitgezocht dichtbij het treinstation, dus ik was binnen 5 minuten ik ter plekke. Op de weg erheen, was het wel even wennen aan het verkeer: het gaat op zijn Engels, dus voor mij rijden ze aan de verkeerde kant van de weg. Het doet allemaal erg chaotisch aan. En toch gaat het wonderbaarlijk genoeg (meestal) goed.

Op het treinstation keek ik mijn ogen uit. Zoveel mensen, de verschillende kledingstijlen, de drukte, de vreemde taal. Ik moest eerst alle indrukken op me in laten werken. Rustig heb ik wat rondgelopen en gekeken hoe het werkt om een kaartje te kopen. Voor de 5 loketten stonden lange rijen. In een dergelijke rij staan de mensen zeer dicht op elkaar gepakt en ze laten geen millimeter vrije ruimte. Ik ben in de kortste rij gaan staan, omdat ik eerst maar wat informatie moest vragen. Toen bleek dat als je van tevoren een treinticket wilt reserveren, je eerst een formulier dient in te vullen.

Tijdens mijn voorbereidingen voor de reis, had ik gelezen dat als je de gewone 2e klasse neemt, je in coupé’s komt waar je ternauwernood een plekje kunt vinden. Mensen zitten, staan en hangen daar zo’n beetje. Dat leek me een benauwd vooruitzicht, dus nam ik 2e klasse mét airco. Ik vulde het formulier in (naam, adres, leeftijd, geslacht, treinnummer, bestemming etc.) en ging weer in de rij staan. Na 20 minuten had ik mijn kaartje. Wat was ik blij: de eerste barriére in dit land had ik succesvol overwonnen. En tijdens mijn hele reis door India heb ik plezier gehad van deze kennismaking met het treinstation. Ik nam alvast een aantal formulieren mee, zodat ik indien nodig ze al bij voorbaat in kon vullen.

Trouwens, mijn eerste Indische roepies had ik ontvangen op het vliegveld van Athene, bij het grenswisselkantoor. Ik had eerst nog genoeg en hoefde dus nog niet op zoek te gaan naar een ATM (geldautomaat).

Vanaf het treinstation slenterde ik wat door de straten richting de zee. Dat is altijd iets wat me meteen trekt. Ik kwam door een straat met vele kleine groothandelzaakjes met kruiden en specerijen. Ik voelde me net een bezienswaardigheid. Mensen keken naar me en kwamen soms ook op me af met allerlei vragen: Waar kom je vandaan? Wat ga je hier doen? Ben je getrouwd? Heb je kinderen? En dit alles op een vriendelijke manier, ze zijn gewoon nieuwsgierig. En er zijn kinderen, die (bijna) nog nooit een blanke hebben gezien. Tijdens mijn reis heb ik meerdere malen meegemaakt dat een moeder met haar kinderen bij me kwam om even hallo te zeggen. Erg leuk!

Aangekomen bij de zee, kwam ik op een groot strand. Veel mensen zaten op het zand of liepen wat rond. De weinige die gaan zwemmen, doen dat met hun kleren aan. Met verbazing zag ik dat vele (jonge) mannen hand in hand liepen of met de armen om elkaars schouders. Ik kon dat niet rijmen met het idee dat genegenheid tonen in het openbaar toch in India niet behoort tot de normale gang van zaken. Later heb ik begrepen dat het in dit geval gaat om vrienden voor het leven. Op deze manier tonen zij hun sterke vriendschapsband.

Toen ik een winkeltje had gevonden voor het kopen van een telefoonkaart, vertelden ze me dat ik daarvoor als buitenlander naar het hoofdkantoor moest gaan. Ze regelden een riksja voor me (of zoals ze het daar noemen: een ‘auto’!) en ik ging op weg. Voor korte afstanden in India is dit voor mij de leukste manier van reizen. Ik geniet. Je zit “buiten”, dus je maakt alles mee wat er om je heen gebeurt. De geluiden, het getoeter, de geuren, je voelt de warme wind in je gezicht. Af en toe stopt de bestuurder van de riksja even om een praatje met iemand te maken. En het is niet duur.

Bij het Vodafone hoofdkantoor ging het er officieel aan toe. Ze belden zelfs het hotel om te vragen of ik daar wel echt verbleef. Ik vond het allemaal nogal overdreven, maar dit zijn blijkbaar de regels. Uiteindelijk had ik de kaart en ben rustig aan teruggelopen naar het hotel. En weer zovele indrukken van al die mensen, al dat verkeer, al die geuren, de armoede, de rommel overal. En zoveel winkeltjes, die allemaal hetzelfde verkopen (fruit, thee, koekjes, water etc.). Die dag heb ik werkelijk een overdosis aan zintuiglijke indrukken opgedaan. Ik werd er stil van.

Na een verfrissende douche in het hotel, wilde ik wat eten. Naast het hotel was een restaurant. Ik vond het spannend om naar binnen te gaan. Maar ik werd vriendelijk ontvangen. Wel werd er tegen me gezegd: “wash, wash”. Ik begreep het eerst niet, maar toen drong tot me door dat je natuurlijk eerst je handen moet wassen. In alle restaurants hebben ze hiervoor een speciale wasgelegenheid. Indiërs eten immers met hun handen (met de rechterhand, de linkerhand wordt als onrein beschouwd).
Ik kreeg echter wel bestek geleverd en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Pas later heb ik geleerd om ook met mijn handen te eten. Het menu was totaal onbegrijpelijk voor mij. Ik heb maar gevraagd om iets wat niet erg pittig zou zijn. Vegetarisch eten is in India gelukkig geen enkel probleem. De bediening was erg vlot en ik heb lekker gegeten, ook al was het misschien voor mij toch nog iets té pittig.

Terug in het hotel, ging ik me vast voorbereiden op de volgende dag.
Ik zou met trein naar Coimbatore gaan, een reis van ongeveer 4 uur. In de buurt van deze stad had ik voor drie dagen mijn verblijf in een ashram geregeld.

 

After 4 hours sleep in the king-size bed of Hotel Kingfort in Calicut, I decided to go into town. I wanted to go to the train station, because I would need a ticket for my trip the next day. In addition, I wanted to buy a prepaid card for my phone.

I did put on the sweaty clothes of the previous day again: a thin pair of jeans with a t-shirt. I had read that in India the shoulders and knees should be covered, but yet I felt a little bit unsure about the clothes. You don’t want to be an insult to man and/or culture.

Coming down at the front desk of the hotel, the cab driver who brought my luggage, just arrived. The luggage was sent with the next flight after me. Relieved I brought the backpack to my room. I had been worried a little bit about the chargers in there: of the phone, the camera, the tablet. If the battery has run out of your phone and you can no longer charge it… then the connection with the ones who stay behind is very tricky. After all, this worries had not been necessary, but I realized again how much we are dependent on this kind of devices.

Now my journey of discovery through the city could begin.
Coming outside, the moist heat hit me. I had picked out a hotel close to the train station, so I was on the spot in 5 minutes. On the way to the railway-station,I had to get used to the traffic: it goes in the English way, so for me they drive on the wrong side of the road. It seems all very chaotic. And yet miraculously (most times) it goes allright.

At the train station I was really impressed. The crowds, the different clothing styles, the foreign language. I first had to process all these impressions. Quietly I walked around and tried to discover how it works to buy a ticket. There were long lines in front of the 5 counters. In such a row the people are very closely packed together and they do not allow one millimeter free space. I went into the shortest queue, because I first had to ask some information. It became apparent that if you want to reserve a train ticket in advance, you first need to fill in a form.

During my preparations for the trip, I had read that if you take the ordinary 2nd class, you barely can find a seat. People just sit, stand and hang in there. That seemed like a stuffy prospect, so I took 2nd class with air conditioning. I filled out the form (name, address, age, gender, train number, destination etc.) and went back to standing in line. After 20 minutes I had my ticket. I was happy: the first barrier in this country I had successfully overcome. And during my whole trip in India this introduction to the train station was of a big help. I took some forms with me, so if necessary in advance I could fill them in.

By the way, my first Indian rupees I had received on the airport of Athens, at the border exchange. For now I had still enough, so I did not have to search for an ATM (cash machine) yet.

From the train station, I strolled through the streets towards the sea. The sea always pulls me right away. I came in a street with many small shops with herbs and spices. I felt like a point of interest. People gazed at me and sometimes they came to me with all kinds of questions: Where are you from? What are you going to do here? Are you married? Do you have children? And all this in a friendly manner, they are just curious. And there are kids in India who (almost) never have seen a white person. During my trip I experienced several times that a mother came to me with her children just to say hello. Very nice!

When I arrived at the sea, I came upon a large beach. Many people were sitting on the sand or just walked around. The few that go swimming, do so with all their clothes on. I was amazed when I saw that many (young) men walked hand in hand or with the arms around each other’s shoulders. I could not reconcile this with the idea that in India affection shown in public does not belong to the normal way of acting. Later I understood that in this case it’s about being friends for life. In this way they show their strong bond of friendship.

When I had found a small shop for buying a phone card, they told me that as a foreigner I had to go to the main office. They settled a rickshaw for me. For short distances in India for me this is the most enjoyable way to travel. You’re “outside”, so you sense everything what is happening around you. The sounds, the honking, the smells, you feel the warm wind in your face. Occasionally the driver of the rickshaw stops just to have a chat with someone. And it’s not expensive.

At the Vodafone head office it went very officially. They even called the hotel to ask if I really stayed there. I thought it was rather exaggerated, but these apparently are the rules. Eventually I had the card and slowly I walked back to the hotel. And again so many impressions: of all those people, all that traffic, all those smells, the poverty, the clutter everywhere. And so many shops, which sell all the same (fruit, tea, biscuits, water etc.). That day I really received an overdose of sensory impressions. I was speechless.

After a refreshing shower in the hotel, I wanted to go out for some food. Next to the hotel was a restaurant. I felt excitedg to go inside. But I was kindly received. They told me: “wash, wash”. At first I did not understand, but then I realized you should wash your hands first of course. In all restaurants, they have special washing facilities for this. After all, Indians eat with their hands (with the right hand, the left hand is considered unclean).
I got delivered, however, cutlery and I have made good use of that. Only later on my trip I learned to eat with my hands. The menu was totally incomprehensible to me. I just asked for something not too spicy. Vegetarian food in India is happily no problem. The service was very smooth and I had a good dinner, although maybe it was a little bit too spicy for me.

Back at the hotel, I started to prepare for the next day.
I would go with the train to Coimbatore, a journey of about 4 hours. Near this city I had arranged my stay in an ashram for three days.