{for English see below}

De nachtelijke taxirit naar het station verliep zonder problemen.
Geen wilde dieren te zien, met uitzondering van een soort varken dat er niet erg gevaarlijk uitzag.
Aangekomen op het station, bleek dat het daar ook midden in de nacht een drukte van belang is: mensen zitten, hangen of liggen op banken of op de grond te slapen. Geen enkele reden dus om mij zorgen te maken bij het nachtelijke reizen.

De treinen die in India rijden, bestaan over het algemeen uit een lange rij coupé’s. Toen mijn trein arriveerde, bleek mijn gereserveerde zitplaats in één van de laatste coupé’s te zijn. Voor mijn gevoel heb ik bepakt en bezakt wel een halve kilometer over het perron gerend om bij de goede coupé te komen. Nog even was ik bang dat de trein zonder mij zou vertrekken. Gelukkig was ik net op tijd op mijn plek.
Pas later heb ik ontdekt dat de coupénummers terug te vinden zijn op het perron, waardoor je dus al ruim voor aankomst van de trein op de juiste plek kunt gaan staan. Tja, dat moet je maar net weten.

Het was drie uur ’s nachts en erg rustig in de trein.
Ik had twee zitplaatsen tot mijn beschikking, die naar elkaar toe konden worden geklapt zodat er een bed ontstond. Bovendien lagen er kussens, dekens en lakens in de trein en kon ik ook nog een gordijntje dichttrekken zodat ik echt helemaal mijn eigen plek had. Net toen ik mij zo’n beetje geïnstalleerd had, kwam de conducteur langs. Hij controleerde mijn ticket en paspoort en bracht mij erg attent nog wat schone lakens.

Het was wat onwennig, maar op het monotone ritme van de trein ben ik toch in slaap gevallen. Na drie uur werd ik misselijk wakker. Rechtopzittend met mijn aandacht bij de ademhaling, probeerde ik mijn misselijkheid onder controle te krijgen. Tevergeefs. Mijn problemen met het eten de afgelopen dagen zochten zich aan beide kanten een uitweg. De details zal ik jullie besparen maar ik kan je verzekeren dat zó ziek zijn, terwijl je in de trein zit met allemaal onbekende mensen om je heen, geen pretje is. Nog een geluk dat het ’s nachts gebeurde: toen was het toilet tenminste niet bezet!

Na een treinreis van acht uur kwam ik verzwakt en vermoeid aan op het station van Karunagapally. In de brandende zon moest ik een paar honderd meter langs het spoor lopen, daarna een trap op, het spoor oversteken en dan naar beneden. Op dat moment kon ik mijzelf wel vervloeken. Wie was ook alweer op dat idiote, romantische, jaren ’70 idee gekomen om te gaan “backpacken” in India?!
De rugzak voelde op dat moment loodzwaar en ik had spijt dat ik niet had gekozen voor mijn koffer op wieltjes.
Ook de riksja-chauffeur was niet erg behulpzaam. Met veel gesjor en getrek lukte het mij uiteindelijk de rugzak in de riksja te krijgen, terwijl de chauffeur werkeloos stond toe te kijken. Na ongeveer twintig minuten kwam ik aan in de ashram, waar ik de komende vier weken zou verblijven voor een opleiding tot Yoga Instructeur: Arsha Yoga Vidya Peetham.

Toen de leraar mij kwam verwelkomen, kon ik trillend op mijn benen alleen maar vertellen hoe uitgeput ik mij voelde en dat ik maar één ding wilde: naar bed.
Hij ving mij goed op, gaf mij een beker rijstsoep en begeleidde mij naar de kamer. Gelukkig bracht iemand anders mijn bagage naar boven. Eenmaal op mijn kamer stortte ik neer op het bed en ben in slaap gevallen.
’s Avonds om 19.00 uur was het diner en de meeste mede-studenten waren al gearriveerd. Ik kreeg geen hap naar binnen. Gelukkig smaakten een paar banaantjes wel goed.
Echt sociaal kon ik ook niet zijn. Na het eten ben ik meteen weer naar bed gegaan en heb de hele nacht als een blok geslapen.

De volgende ochtend begon de opleiding met een initiatie-ceremonie in de tempel op het ashram terrein. Een priester voerde verschillende rituelen uit met vuur en bloemen. De studenten waren als teken van reinheid en puurheid allen gekleed in het wit en aan het eind van de ceremonie kregen we een rode stip op ons voorhoofd, tussen de wenkbrauwen. Dit laatste als teken van bescherming.

Daarna begonnen de lessen.
Vier weken lang was er sprake van een pittig programma:
5.30 opstaan en douchen
6.00 meditatie
6.30 een kopje gemberthee (heerlijk)
7.00 2,5 uur lang asana’s en pranayama (houdingen en ademhalingsoefeningen)
9.30 ontbijt (warme maaltijd)
11.00 2 uur filosofie les
13.30 lunch (fruit)
14.00 Karma yoga (het schoonmaken van een gedeelte van de ashram)
Pauze
16.00 asana’s en pranayama
18.30 douchen
19.00 diner (warme maaltijd)
20.00 mantra’s en bhajangs zingen.

Elke avond lag ik tussen half tien en tien uur al in bed alhoewel ik – zeker in het begin – niet kon slapen. Het was allemaal zo nieuw en ik moest aan zoveel dingen wennen: de manier van lesgeven, de taal (Engels, maar soms niet te volgen) en een groep met voor mij onbekende mensen. Van tevoren had ik mij wel gerealiseerd dat een maand lang in een groep bij elkaar zijn eigenlijk niets voor mij was, maar ik wilde deze opleiding zo graag doen dat ik over mijn bezwaren heen was gestapt. Maar het was wel lastig.
In een groep trek ik mij snel terug omdat er teveel prikkels op mij af komen. Bovendien waren een aantal mensen zeer duidelijk aanwezig, wat mij nog meer in mijn schulp deed kruipen. Na verloop van tijd vond ik gelukkig toch aansluiting met een aantal personen en na vier weken heb je het gevoel alsof het één grote familie is. En hoewel mijn medestudenten nu over de hele wereld verspreid zitten, voel ik met allen een sterke connectie.

Ook de lessen waren geheel nieuw voor mij. Ik ben een autodidact en had mij tot die tijd de yoga-oefeningen zelf eigen gemaakt. Maar nu had ik behoefte aan een ‘live’ leraar.
De overgang van af en toe een uurtje yoga naar vijf uur per dag was groot. In het begin leken vier weken erg lang, maar op een bepaald moment kwam ik in het ritme en aan het eind van de vier weken wilde ik eigenlijk niet stoppen.
Eenmaal thuis merkte ik hoe mijn lichaam was veranderd: ik was afgevallen en een stuk flexibeler geworden. Maar yoga is méér voor mij. Misschien wel het belangrijkste: controle over het lichaam is controle over de geest.
En dat gaat mij steeds beter af.

De filosofielessen gaven mij hierbij een duwtje in de rug. Ik realiseerde mij dat ik hetgeen ik tijdens deze lessen hoorde, mijn hele leven al had geweten. Echter, ik had het geblokkeerd omdat ik dacht dat het niet “normaal” was. Om die reden heb ik mij (vrijwel) nooit eerder in mijn leven bezig gehouden met yoga en/of spiritualiteit.
Nu ben ik – na mijn burn-out drie jaar geleden – bezig met een inhaalslag.
En dan is het prachtig om eindelijk bevestigd te worden in je manier van Zijn.
Het lijntje met het collectieve bewustzijn ben ik in India nog sterker gaan ervaren. Je bent niet je lichaam, je bent niet je geest. Je geest kan je door middel van (negatieve) gedachten en emoties flink op sleeptouw nemen, maar dit kun je zelf ook weer een andere (positieve) wending geven. Ik wil niet zeggen dat dit gemakkelijk is, want het is en blijft elke dag hard werken. Maar het werpt wel zijn vruchten af en op termijn kun je je gelukkiger, vrediger en veiliger gaan voelen. Dat is yoga voor mij.

Tijdens de pranayama’s (ademhalingsoefeningen) had ik het – waarschijnlijk door mijn astma – zwaar te verduren. In 2004 is er bij mij astma geconstateerd en vanaf dat moment gebruikte ik medicijnen. Achteraf gezien was dit toen al een teken dat ik niet goed voor mijzelf zorgde en niet het leven leidde dat bij mij paste. Maar dit teken heb ik genegeerd en ik ben verder gegaan op de oude voet. Ik deed er zelfs nog een schepje bovenop, waardoor ik uiteindelijk in een burn-out terecht kwam. Toen ik kort daarna met Yoga en Qi gong begon, kreeg ik een bevrijdend gevoel in mijn lichaam en mijn geest. Bovendien was ik ervan overtuigd dat ik mijzelf zou kunnen helen. Vanaf dat moment heb ik geen medicijnen meer gebruikt en ook niet meer nodig gehad. Wel merk ik dat ik kortademig wordt als ik hier op Samos een berg beklim en tegelijkertijd wil praten met iemand. Maar met deze beperking valt heel goed te leven.

In India was het in het begin toch wel teleurstellend dat ik moeite had met de geavanceerde ademhalingsoefeningen. Vooral de adem inhouden bleek een groot probleem. Telkens had ik het gevoel dat ik acuut in slaap viel.
Tot drie dagen na een compleet reinigingsritueel (waarover later meer): opeens voelde ik dat ik het kon. Het ging gepaard met het gevoel alsof ik buiten mijn lichaam was. Ik zweefde boven mijn lichaam en voelde mij volmaakt gelukkig. Vanaf dat moment heb ik zelf weer, wat betreft de ademhaling, de touwtjes in handen en niet de astma. Het gaf mij een sterk overwinningsgevoel en nog steeds ben ik soms blij verrast over wat ik kan qua ademhaling.

Het reinigingsritueel dat ik hierboven noemde, heet Shankhaprakshalana.
Het is de bedoeling dat je hiermee je maag- en darmstelsel reinigt. Je begint met twee glazen gezout water snel achter elkaar op te drinken, daarna voer je vijf specifieke yoga-oefeningen op een dynamische manier uit. Dan weer twee glazen water, en weer de oefeningen , en zo voort. Na een aantal rondes volgt – normaal gesproken – het legen van je darmen. Daarna drink je ongeveer vijf glazen gezout water, steekt een vinger achter in je keel en leegt je maag. Heb je dit proces voltooid, dan ga je 45 minuten rusten en daarna eet je een speciaal bereide maaltijd, “kidcheree” genaamd.
Op deze dag en in de daaropvolgende week eet je zoutloos.

Deze procedure zou zeer goed zijn voor lichaam en geest. Er zouden zeker veranderingen merkbaar zijn in de flexibiliteit van het lichaam en in de ademhalingsoefeningen. Ik was er dan ook helemaal klaar voor.
Het liep bij mij echter niet helemaal zoals gepland. Ik dronk het water en deed de oefeningen, maar verder gebeurde er niets, zelfs geen plasje. Mijn darmstelsel blokkeerde gewoon.
Nu hebben ze daar enkele methodes voor om de stoelgang alsnog op te wekken. Ten eerste een glas water met extra veel medicinaal zout. Dit voelde ik door mijn slokdarm naar beneden glijden – zo zout en zo sterk dat het mij deed gruwen – maar het bleef ergens in mijn maag steken.
Daarna zijn ze met twee personen aan mij gaan trekken: de één aan mijn armen, de ander aan mijn benen. Ook dat had geen resultaat.
Uiteindelijk hebben ze een kuip gebracht en die gevuld met warm water. Daar ben ik ongeveer tien minuten in gaan zitten en toen begon mijn maag-darmstelsel eindelijk te werken. Een hele opluchting, maar ik was wel enigszins teleurgesteld dat het niet via de “normale” weg was gegaan. Toch heb ik er profijt van gehad. Zoals ik boven heb beschreven, was er na drie dagen plotseling een doorbraak in de ademhalingsoefeningen en ook kon ik beter de yoga-houdingen uitvoeren. Misschien is deze ‘reiniging’ zelfs voor herhaling vatbaar.

 

 

 

The nocturnal taxi ride to the station went smoothly.
No wild animals, with the exception of some kind of pig that did not look very dangerous.
Arrived at the station, it turned out that also in the middle of the night it is crowdy: people sit, hang or lie on benches or on the floor sleeping. No reason for me to have worries about overnight travelling.

The trains in India are generally made of a long row of compartments. When my train arrived, my reserved seat turned out to be in one of the last ones. Packed with all my stuff I ran about a half kilometre over the platform to come to the right compartment. Still I was afraid that the train was leaving without me. Fortunately, I was just in time at my seat.
Only later I discovered that the compartment numbers are reflected on the platform, so you can stand in the right spot well before arrival of the train. Well, you should just know that.

It was three o’clock in the morning and very quiet on the train.
I had two seats at my disposal, which could be folded towards each other so that a bed was formed. In addition, there were pillows, blankets and sheets in the train and I could shut a little curtain so I really had my own place. Just when I had me pretty much installed, the conductor came along. He checked my ticket and passport and brought me very thoughtful some clean sheets.

It was a bit strange, but on the monotonous rhythm of the train I finally fell asleep. After three hours I wake up nauseous. Sitting straight up with my attention at the breathing, I tried to control my nausea. To no effect. My problems with the food the past few days were looking on both sides for a way out. I will spare you the details but I can assure you that being this ill, while you’re in the train with all unknown people around you, is no fun. Luckily it happened at night: at least the toilet was not occupied!

After an eight-hour train journey I arrived weakened and tired on the station of Karunagapally. In the burning sun I had to walk a few hundred metres along the track, then up some steps, crossing the rail and down again. At that time I could curse myself. Who’s idiotic, romantic idea from the seventies was it anyway to go “backpacking” in India?!
The backpack at that time weighted heavily on me and I did regret that I had not opted for my suitcase on wheels.
Also the rickshaw-driver was not very helpful. With a lot of hauling and pulling I managed eventually to get the backpack in the rickshaw, while the driver stood idly watching. After about twenty minutes I arrived in the ashram, where I would stay for the next four weeks for a Yoga Teacher training: Arsha Yoga Vidya Peetham.

When the teacher came to welcome me, I could only tell him how exhausted I felt and that I wanted to do just one thing: go to bed.
He took good care of me, gave me a cup of rice soup and accompanied me to the room. Fortunately someone else brought my luggage up. Once in my room I collapsed down on the bed and fell asleep.
At 7 o’clock in the evening it was dinner-time and most other students had already arrived. I could not eat anything, although a few bananas were fine.
It was not possible for me to act in a social way. After dinner I immediately went to bed again and slept like a log all night.

The next morning the training began with an initiation ceremony in the temple on the ashram grounds. A priest performed various rituals with fire and flowers. The students were as a sign of cleanliness and purity all dressed in white and at the end of the ceremony we got a red dot on the forehead, between the eyebrows. This as a sign of protection.

Then started the classes.
Four weeks there was a snappy program:

5.30 Wake up and shower
6.00 Meditation
6.30 A cup of gingertea (delicious)
7.00 2,5 hours long asanas en pranayama (postures and breathing exercises)
9.30 Breakfast (hot meal)
11.00 2 hours philosophy class
13.30 Lunch (fruit)
14.00 Karma yoga (cleaning a portion of the ashram)
Break
16.00 Asanas en pranayama
18.30 Shower
19.00 Dinner (warme maaltijd)
20.00 Mantras and bhajangs singing

Every night I lay in bed between half past nine and ten o’clock even though -especially in the beginning- I couldn’t sleep. It was all so new and I had to get used to so many things: the way of teaching, the language (English, but sometimes I could not understand because of the accent) and a group of people unknown to me. In advance I had realized being in a group of people together for a month is actually nothing for me, but I wanted to do this training so badly that I had stepped back over my objections. But it was tricky.
In a group of people I draw back because there are too many incentives come on to me. In addition, a number of people were very clearly present, what let me creep even more into my shell. Happily over time I found anyway connection with some people and after four weeks you feel as if you are one large family. And though my fellow students now are spread all over the world, I feel a strong connection with all of them.

Also the classes were completely new to me. I am a self-taught woman and had learned until that time the yoga exercises by myself. But now it was time for a “live” teacher. The transition from occasional an hour yoga to five hours a day was great. In the beginning four weeks seemed very long, but at some point I got into the rhythm and at the end of the four weeks I actually not wanted to stop anymore. Once home I noticed how my body had changed: I had lost weight and had become a lot more flexible. But yoga is more for me. Perhaps the most important: control over the body is control over the mind. And that’s getting better and better.

The philosophy lessons gave me a nudge in the back. What I heard during these lessons I had known my whole life, so I realized. However, I blocked this knowledge because I thought it was not “normal”. That is why I (almost) never before in my life did anything with yoga and/or spirituality. Now – after my burn-out three years ago – I am doing a catch up. And then it’s wonderful to finally be confirmed in your way of Being. The line with the collective consciousness I began to experience more strongly in India. You are not your body, you are not your mind. Your mind can by means of (negative) thoughts and emotions carry you in tow a lot, but you can also display another (positive) direction. I do not want to say that this is easy, because it is and will continue to be hard work every day. But it is paying off and, in time, you can start feeling happier, more peaceful and more secure. That is yoga for me.

During the pranayama (breathing exercises) I was suffering, probably because of my asthma. In 2004 asthma was diagnosed and from that moment on I used medication. In hindsight, this was a sign that I did not take good care of myself and did not live the life that suited me. But this sign I ignored and I went further on. I even did some more on top, whereby I eventually ended up in a burn-out. When I shortly thereafter started with Yoga and Qi Gong, I got a liberating feeling in my body and my mind. In addition, I was convinced that I could heal myself. From that moment on I did not use any medicines anymore and did no longer needed them. However, I do notice that I am short of breath as I climb a mountain here on Samos and at the same time like to talk with someone. But with this constraint I can live very well.

In India it was quite disappointing that in the beginning I had trouble with the advanced breathing exercises. Especially to retain the breath turned out to be a big problem. Every time I had the feeling that I fell asleep immediately. But three days after a complete cleansing ritual (about which more later) I suddenly felt I could do it. It was accompanied by a feeling as if I was outside my body. I hovered over my body and I felt perfectly happy. From that moment on I was in control – as for the breathing -, not the asthma. I felt a sense of victory and sometimes I am still pleasantly surprised as to what I can do in terms of breathing.

The cleansing ritual that I mentioned above, is called Shankhaprakshalana. It is intended to clean your whole intestine- and stomache-system. You start with two glasses of boiling salted water to drink in quick succession, then run five specific yoga exercises in a dynamic way. Then again the two glasses of water, the exercises and so on. After a number of rounds follows -normally- emptying your bowels. Then you drink about five glasses of boiled salted water, stick a finger back in your throat and empty your stomach. Once you have completed this process, you go rest for 45 minutes and after that you eat a specially prepared meal, called “kidcheree”. On this day and in the following week you eat salt-free.

This procedure would be very good for body and mind. There would certainly be noticeable changes in the flexibility of the body and in the breathing exercises. Therefore I was quite ready for it. However, it happened to me not quite as planned. I drank the water and did the exercises, but otherwise nothing happened, not even a pee. My gut just blocked.

Now they have some methods in order to create bowel movements. First, a glass of water with extra medicinal salt. This I felt sliding down my esophagus – so salty and so strong that it did me shudder – but it got stuck somewhere in my stomach. Then they were pulling me with two people: the one pulled on my arms, the other one on my legs. Without any result. Finally they got a tub and filled it with hot water. I was sitting in there for about ten minutes and then my gastrointestinal finally began to work. A relief, but I was slightly disappointed that it did not work out as planned. Yet I had some benefits of it. As I’ve described above, there was after three days suddenly a breakthrough in the breathing exercises and also I could better perform the yoga poses. Maybe in the future I am going to give this ‘cleansing ritual’ another try.