{for English: see below}

Afgelopen november en december was ik zes weken in India. Aangezien ik toen niet in de gelegenheid was om mijn blog te schrijven, zal ik nu mijn verhaal doen.

Op donderdag 30 oktober vertrok ik van Samos. De reis voerde eerst naar Athene, toen naar Abu Dhabi en vandaar uit naar Calicut in India.
Omdat het vliegtuig al met een uur vertraging uit Athene vertrok, had ik erg weinig overstaptijd in Abu Dhabi.

Van de toch al krappe overstaptijd aangegeven in het reisschema was er nog maar een half uur over en het internationale vliegveld van Abu Dhabi is erg groot. De hele wereld lijkt er bij elkaar te komen.

Samen met twee dames op leeftijd (zij moesten het vliegtuig naar New York halen) stond ik klaar in de startblokken (“go for it, girls!”). Toen rennen…, rennen… en alleen maar kijken naar de borden waar Gate 47 op werd aangegeven. Daar aangekomen, stuitte ik op een lange rij wachtenden. Tot mijn opluchting had ook dit vliegtuig een uur vertraging. Ik was dus ruim op tijd.

Tijdens het wachten, kon ik eens rustig om me heen kijken. Ik zag dat ik reeds in een andere wereld was beland: Arabieren, Indiërs en vrijwel geen Europeanen meer. Ik begon als blanke al op te vallen. Ik schoof ook meteen een aantal plekken op in de rij omdat de Indische mannen me voor lieten gaan. Dankbaar glimlachend liep ik verder naar voren. Toch voelde ik me ook opgelaten; ik wilde immers niet anders zijn dan de rest.

Bij de balie heb ik nog gevraagd of het goed zou komen met mijn bagage gezien de korte overstaptijd, maar de dienstdoende dame verzekerde me dat dat natúúrlijk goed kwam. “Ja ja”, dacht ik nog. Ik had er weinig vertrouwen in en dat bleek terecht.

Na een reis van ongeveer twintig uur, kwam ik aan in Calicut in het noorden van de provincie Kerala. Kerala ligt in de zuidpunt van India, aan de westelijke kant.
Toen ik uit het vliegtuig stapte liep ik tegen een muur op van vochtige warmte. Vol twijfel vroeg ik me af hoe ik i.v.m. mijn astma de komende weken deze vochtige warmte zou kunnen hanteren. Achteraf kan ik zeggen dat het me verbazingwekkend genoeg vrijwel geen moeite heeft gekost.

De beveiliging was strenger dan ik had verwacht. Als buitenlander moest ik nog een apart formulier invullen en vertellen op welke lokaties ik de komende tijd zou verblijven. Gelukkig was mijn visum in orde. Na de “binnenkomst-stempel” in mijn paspoort kon ik in de rij gaan staan voor de douane. Tot mijn verbazing én opluchting werd de rij gesplitst in een vrouwen- en een mannenrij. Verbazing, omdat het iets is wat wij in Europa niet kennen en opluchting omdat ik, vermoeid van de reis, in de veel kortere vrouwenrij kon gaan staan. Toch voelde het weer ongemakkelijk om op deze wijze bevoorrecht te worden.

De handbagage moest opnieuw worden gescand. Toen begon bij de bagageband het wachten op mijn rugzak. Die niet kwam. Iedereen vertrok met zijn of haar koffers en ik bleef alleen achter.

Op dat moment voelde ik me zonder mijn tas met kleren en bezittingen wel erg verlaten in dit voor mij nog vreemde land. De vermoeidheid sloeg in alle hevigheid toe, vooral omdat de dienstdoende medewerkers op het vliegveld mij eerst niet wilden geloven en me van het kastje naar de muur stuurden, want misschien was de rugzak wel daar of hier… Uiteindelijk trokken ook zij de conclusie dat mijn bagage niet was gearriveerd.

Na het invullen van alle benodigde formulieren en het ontvangen van 35 euro (voor de eerste onkosten), kon ik eindelijk op zoek naar een taxi. De manager van het vliegveld bood aan me erheen te begeleiden. Samen liepen we richting taxi-kantoor. Daar aangekomen liep hij gewoon door, zonder goedendag te zeggen of me nog een blik waardig te gunnen. Ik bleef verbijsterd achter. Deze manier van omgaan zouden wij als klantonvriendelijk betitelen. Toch hoort het blijkbaar bij India, want tijdens mijn reis ben ik het nog veel vaker tegengekomen.

Tijdens mijn voorbereidingen voor de reis, had ik gelezen over het systeem van een “Pre-paid” taxi. Je betaalt de taxirit op een kantoor en met dat betaalbewijs ga je naar een taxi-chauffeur. Tot mijn opluchting verliep dit allemaal erg vlot.
De taxi-rit naar het hotel was bijna net zo spannend als een ritje in een achtbaan: bloedstollend gewoon. En het was nog wel ’s ochtends vroeg; niet eens het drukste moment van de dag. De 2-baansweg wordt gebruikt als 4-baansweg en bij het inhalen wacht men heus niet tot de andere baan vrij is.

Toch kwam ik veilig aan in het hotel. Ik wilde alleen nog maar douchen en dan naar bed. Helemaal blij ontdekte ik dat het hotel was voorzien van shampoo, zeep, een kam, tandpasta en zelfs een tandenborstel! Na een heerlijke douche lag ik om 7 uur ’s ochtends in bed.
Wat een reis! Maar ik was in India!

Abu Dhabi: vliegen met Etihad Airways

Travel to India, 1

Last November and December I stayed for 6 weeks in India. At that moment I was unable to write this blog, so I’m going to tell my story now.

On Thursday the 30th of October at 6 o’clock in the morning I left my house on Samos. First I would go to Athens, then to Abu Dhabi and from there to Calicut in India.
Because the plane departed from Athens with an hour delay, I had not much time in Abu Dhabi. From the already tight time indicated in the itinerary was left only half an hour to change planes. And Abu Dhabi is a very big international airport. The whole world seems to come together here.

With two ladies on age (they had to get the plane to New York), I was ready to go (“go for it, girls!”). And then run…, run…, only looking at the signs with Gate 47 on them. Once there, I came across a long queue. To my relief also this plane had an hour delay. So I was plenty on time.
While waiting, I could look around me. And I saw I already arrived in another world: Arabs, Indians, almost no Europeans anymore. I started to stand out as a white woman. In addition, I immediately moved on a number of spots in line, because some Indian men let me go ahead of them. Grateful smiling I walked further forward. Yet I felt also embarrassed; after all I didn’t want to be different than the rest.

I asked at the desk if it would be fine with my luggage given the short time, but the lady assured me that of course it would be fine. “Yeah.. yeah…”, I thought. I did not have much confidence; and that turned out to be justified.

After a journey of about 20 hours, I arrived in Calicut. This city lies in the North of the province of Kerala. Kerala is located in the southern tip of India, on the Western side.
The first thing I noticed when I stepped off the plane was the moist heat, like you run against a wall. Full of doubt I wondered how I, related to my asthma, would handle this moist heat in the coming weeks. Now I can say that it has cost me amazingly almost no trouble.

The security was stricter than I expected. As a foreigner I had to fill out a separate form and tell them on which locations I would stay the next few weeks. Fortunately, my visa was okay. After the “entry”-stamp in my passport, I could stand in line for customs. To my surprise and relief, the row split into a women’s and a man’s row. Surprise, because it’s something we do not know in Europe and relief because I, tired of the journey, could stand in the much shorter women’s row. However, again it felt uncomfortable to be privileged in this way.

The handluggage had to go through the scan again and after that I went to the baggage claim area to wait for my backpack. And as expected, it did not come. Everyone left with his or her suitcases. At that time without my bag with clothes and possessions I felt rather left alone in this for me foreign country. The fatigue did hit me in all its intensity, especially since the staff on duty at the airport did not want to believe me and sent me from pillar to post, because maybe the suitcase could be there or here … Eventually they also drew the conclusion that my bag had not arrived.

After filling out all the necessary forms and receiving 35 euro (for the first expenses), I could finally go looking for a taxi. The manager of the airport offered me to accompany me. Together we walked towards the taxi-office. Once there, he just walked away, without saying goodbye. I remained stunned behind. This way of handling we would describe as customer unfriendly. Yet apparently it belongs to India, because during my trip I frequently encountered this kind of behaviour.

During my preparations of the trip, I had read about the system of a “pre-paid” taxi. You pay the taxi ride on an office and with the proof of payment you go to a taxi-driver. Fortunately, all this went very smoothly. The taxi ride to the hotel was almost as exciting as a ride in a roller coaster: just pulse-pounding. And it was still early in the morning; not even the busiest time of the day. But a 2-way road is used as a 4-way road and when overtaking they really don’t wait if the access is free.

Yet, I arrived safely in the hotel. I just wanted to go for a shower and then to bed.
Luckily the hotel was equipped with shampoo, soap, a comb, toothpaste and even a toothbrush! After a good shower I laid in bed at 7 o’clock in the morning.
What a trip! But I was in India!!