Afgelopen zomer heb ik geschreven over mijn plotselinge connectie met The Gambia.

Mijn Gambiaanse vriend en ik “are still going strong”, alhoewel hij momenteel niet in Griekenland woont en we elkaar dus niet vaak kunnen zien.

Mijn wens om The Gambia te kunnen bezoeken was zeer sterk. Mijn financiële situatie en het hele corona-gebeuren lieten het nauwelijks toe, maar ik had een missie en die bestond uit meerdere onderdelen:

1. het leren kennen van het thuisland van mijn vriend en de bewoners ervan;
2. het bezoeken van zijn kinderen, zijn moeder en verdere familie;
3. een bezoek aan Sotokoi, het geboortedorp van mijn vriend dat we met behulp van donaties ondersteunen;
4. me oriënteren op de mogelijkheid om voor Frosch Sportreisen (de organisatie met wie ik ook op Samos samenwerk) yoga-reizen te organiseren.

Ik ben nu weer thuis en ik kan zeggen: de missie is geslaagd!

Het reizen zelf was echter niet geheel zonder stress. I.v.m. de omikronvariant was Marocco Airport gesloten en zijn verscheidene van mijn vluchten geannuleerd. Het betaalde geld voor de tickets heb ik nog steeds niet terug en ik betwijfel ten zeerste of dat ooit zal gebeuren.

Ook veranderden tijdens de reis overal de inreisverplichtingen en heb ik inmiddels 3 PCR-tests moeten ondergaan. Gelukkig allemaal negatief, maar het wachten op het testresultaat is zenuwslopend.

De eerste paar dagen in The Gambia stonden vooral in het teken van de drie kinderen, de moeder en de rest van de familie van mijn vriend.

Meteen de eerste dag ging ik met Abdou, mijn taxichauffeur ter plaatse, op stap.

De kinderen waren net uit school en stonden op ons te wachten, samen met hun moeder. Aangekomen in hun compound werd ik begroet door vele mensen. Ik had een tas vol spullen bij me voor de kinderen, voornamelijk shampoo, tandpasta en tandenborstels. Dit had mijn vriend me meegegeven, aangezien dit vrij duur is om in het land zelf te kopen. Daarnaast bracht ik nog een tablet voor de kinderen mee.

Na een kort bezoek aan deze compound, reden we door naar de compound van zijn moeder. Hetzelfde verhaal: de mensen waren zo enthousiast over mijn komst. Ik werd er gewoon verlegen van.

De communicatie is soms lastig, want niet iedereen spreekt Engels. De officiële taal in The Gambia is Engels, maar niet elke familie kan het zich veroorloven om de kinderen naar school te sturen. Dit kost namelijk geld en The Gambia is één van de armste landen van Afrika. In The Gambia leven een aantal volkeren in harmonie met elkaar samen. Elk volk heeft zijn eigen taal. Mijnvriend is van het Mandinka volk. Hij en zijn familie spreken dan ook Mandinka (geen makkelijke taal om te leren voor een buitenstaander).

Een paar dagen later ging ik met de kinderen en hun moeder op stap: naar de krokodillenpoel in Katchikally.

Een van de populairste toeristische attracties van The Gambia is deze heilige plaats voor de lokale bevolking. Omdat krokodillen de kracht van vruchtbaarheid in The Gambia vertegenwoordigen, komen vrouwen die moeite hebben met zwanger worden hier vaak om te bidden en te wassen (elk kind dat Katchikally wordt genoemd, vertelt over een succesvol gebed bij het zwembad). Het zwembad en het aangrenzende natuurpad zijn de thuisbasis van tientallen Nijlkrokodillen die je kunt zien zonnebaden op de oever.

Als je durft, zijn velen tam genoeg om aangeraakt te worden. In het kleine museum vindt men traditionele kostuums, jujus (magische amuletten om dragers te beschermen tegen negatieve invloeden), trommels en andere culturele artefacten.

Na het bezoek aan de krokodillen, gingen we naar de vissershaven van Bakau en zagen we dat de boten werden binnen gehaald.

Als afsluiting aten we de lunch bij Leybato Beach Bar in Fajare. En toen moest ik, met pijn in het hart, alweer afscheid nemen van de kinderen en hun moeder.

Mijn vriend was bij elke ontmoeting zeer betrokken. We (video-)belden en deelden video’s: