In februari volgend jaar wordt Daisy 7 jaar.

Toen ze ongeveer 4 maanden oud was, zwierf ze over straat en is ze door één van mijn Frosch gasten bij het hotel gevonden. Iedereen was meteen weg van haar en vroeg mij waarom ik haar niet in huis nam.

Ik twijfelde, want ik had nog nooit een hond in mijn leven gehad. Ik ben een kattenmens. Maar toen ik de volgende dag vernam, dat ze naar het asiel gebracht zou worden, kon ik dat niet over mijn hart verkrijgen. (Er zijn 3 hondenasiels en 1 kattenasiel op Samos en die zitten allemaal overvol.)

Heel spontaan heb ik toen besloten dat ze de hond bij mij thuis konden brengen. Op dat moment was ik nog druk met een laatste yoga/wandelweek, dus zoveel tijd kon ik niet aan haar besteden. Ook leek het er 2 dagen later op dat ze was weggelopen, maar na een paar minuten kwam ze toch weer bij mijn huis terug en is ze daarna ook nooit meer weggegaan.

En sinds die dag zijn we een hecht team. Ik neem haar overal mee naar toe, op de scooter. Daar geniet ze echt van. Bij de yogalessen die ik op het surfcentrum in Kokkari geef, gaat zij heerlijk in de ontspanning liggen en wacht tot ik klaar ben. En dan weer naar huis op de scooter. Ze zit tussen mijn benen en kijkt “om de hoek” om te zien waar we heen gaan. De oren en haren wapperen in de wind.

Ook tijdens de wandelingen met Frosch gaat ze mee. Ze heeft al heel wat kilometers afgelegd in de 6,5 jaar dat we bij elkaar zijn. Ik hoop dat we nog vele jaren met z’n tweeën kunnen blijven wandelen. En ook al heeft ze soms haar eigen willetje, ik zou haar voor geen goud willen missen. Trouwens, ik heb ook nog 2 katten. Ik ben nog steeds een kattenmens, maar nu ook een Daisy-mens…

Daisy heeft haar eigen foto-album “in the cloud”.