{for English see below)

De volgende dag had ik een prima treinreis naar Coimbatore (dit ligt in de provincie Tamil Nadu). Ik had een ruime zitplek en de airco maakte het lekker koel.
In de trein ontmoette ik een aardige Indische jongeman, met wie ik mijn eerste indrukken van India kon delen.

Hij had gestudeerd in Groot-Britannië en wist dus wel van de Europese gewoonten en gebruiken. Daardoor begreep hij goed waar ik tegen aanliep. Daarnaast heeft hij me geholpen met mijn prepaid telefoonkaart. Deze kreeg ik maar niet geactiveerd en omdat hij ook een Vodafone-abonnement had, heeft hij de klantenservice gebeld. Ook ik moest nog even, ter bevestiging, met diegene aan de andere kant van de lijn praten. Een hele klus, want zoals bij zovele Indiërs die ik tijdens mijn reis heb ontmoet: ze praten vrijwel allemaal Engels, maar met zo’n accent dat je er geen touw aan vast kunt knopen. En dan ook nog aan de telefoon…
Toch heb ik blijkbaar alle vragen goed beantwoord, want mijn kaart werd direct geactiveerd.
Toen ik in Coimbatoire uitstapte, gaf de jongeman me nog zijn telefoonnummer zodat ik altijd kon bellen als ik hulp nodig had. Erg attent en het gaf me het gevoel dat ik een vriend had in dit onbekende land.

Op het station in Coimbatoire, besloot ik meteen de ticket voor mijn volgende treinreis te boeken. De trein die ik wilde nemen (’s ochtends om 9.00 uur) was vol of reed niet. De lokettist was daarin erg kort, maar onduidelijk. Na hem ervan te hebben overtuigd dat ik écht een trein die dag moest hebben, zei hij dat er ’s nachts om 03.00 een trein uur zou rijden. Oeps, dat was even slikken. Dan zou ik meteen alle waarschuwingen in de wind slaan en ’s nachts alleen gaan reizen. Kon ik dat wel doen? Maar ja, ik moest wel die kant op en ik vermoedde dat er ook ’s nachts altijd veel mensen op pad zouden zijn, dus heb ik de gok genomen en een kaartje gekocht.

Achteraf gezien was ik erg blij dat ik de ticket op dat moment had gekocht, want de ashram waar ik zou verblijven lag ongeveer 3 kwartier verwijderd van de stad. Het zou niet makkelijk zijn geweest om dan alsnog een kaartje te bemachtigen.
Met een riksja liet ik me naar de ashram brengen. Het was de ashram van Sadhguru. Deze man ben ik ongeveer een jaar geleden via google op het spoor gekomen. Ik zag een filmpje van hem en de dingen die hij zei, raakten me diep. Dus toen ik de reis naar India ging plannen en ik ontdekte dat zijn ashram op een te bereizen afstand lag van waar ik zou verblijven, was de keus snel gemaakt. Hoewel ik absoluut geen guru-volger ben, wilde ik graag ervaren hoe het zou zijn om in zijn ashram te verblijven. Wil je meer weten over deze man en zijn activiteiten, kijk dan op www.ishafoundation.org.

’s Avonds rond een uur of 18.00 kwam ik aan in de ashram.
De kamer die ik had gereserveerd was eenvoudig, maar netjes. Een uur later zou het diner zijn. Ik en nog velen met mij (zo’n 200 mensen) stonden om 5 minuten voor 19.00 te wachten bij de ingang van een soort grote fabriekshal. De deuren gingen exact op het aangekondigde tijdstip open. In stilte schuifelt iedereen dan naar binnen. Je wast je handen en pakt een metalen bord en beker. In de hal liggen rieten matten op de grond. Het is de bedoeling dat je op één van de rieten matten gaat zitten en je bord en beker voor je neerzet. Dan wordt er een gebed opgezegd. Daarna lopen vrijwilligers rond met emmers vol eten en scheppen ze je maaltijd op het bord. Telkens komen ze weer langs, dus je kunt zoveel eten als je wilt. En er is geen bestek. Dus toen móest ik wel met mijn handen eten. Dat voelde in eerste instantie ongemakkelijk, maar gaandeweg de reis heb ik het me goed eigen gemaakt.

Ook tijdens het eten wordt niet gepraat. En ook al was het eten gelukkig niet al te pittig, de smaak was natuurlijk totaal anders dan ik gewend was. ’s Ochtends bij het ontbijt om 10.00 uur krijg je eveneens warm eten. Dat was in het begin wel lastig voor me en ik zat dan ook regelmatig met lange tanden te eten. Ik verlangde naar een bruine boterham met kaas!
Per dag werden dus 2 warme maaltijden geserveerd. Toch had ik het gevoel dat het me niet echt veel energie gaf. Daartussendoor was de mogelijkheid om in het restaurant iets te snacken. Maar ik moet toegeven dat ik daar eerst wel wat moeite mee had, omdat ik niet wist wat het was (“wat een boer niet kent, dat vreet ‘ie niet”).
Totdat ik zo’n trek in iets kreeg, dat ik wel moest. En toen bleek het heerlijk te zijn!

Het eten is dus wel een lastig item geweest die eerste dagen. Mijn maag begon af en toe op te spelen. Nu is dat heel gewoon voor westerse mensen die de eerste keer naar India gaan, maar het blijft wel vervelend.
Ook de sfeer in de ashram was wennen. De mensen zijn vriendelijk, maar erg in zichzelf gekeerd. Ik werd tijdens dit verblijf flink op mezelf teruggeworpen. Ik voelde me ontheemd en ver weg van al het vertrouwde. Gelukkig kon ik mijn yogamat uitrollen op de kamer en brachten de yoga-oefeningen me weer de eenheid tussen lichaam en geest, die ik zo nodig had. Yoga helpt me om te aarden en om alle indrukken te verwerken.

Zo was ik erg onder de indruk van die ene grote tempel, de Dyanalinga tempel. Een prachtig mooi koepelvormig gebouw. Hier werd elke 15 minuten een meditatieronde in stilte gehouden en 2x per dag werd de meditatie begeleid door muziek. De akoestiek in de tempel was fantastisch.

Ik werd geraakt door de devotie die sommige mensen in deze tempel, en ook in andere tempels op het terrein, toonden. Soms ben ik gewoon uren gaan zitten kijken naar alles wat er om me heen gebeurde.
Trouwens, de Indiërs komen van heinde en ver om een bezoek te brengen aan de tempels op deze ashram. Het is een soort bedevaartsoord. Toch heeft het niets met een bepaald soort religie te maken.

Maar devotie is altijd een begrip geweest dat ik moeilijk kon plaatsen. Het had voor mij een negatieve klank. Als ik anderen zo vol overgave zag (meestal bij religieuze uitingen), kreeg ik altijd een akelig gevoel alsof ze zichzelf kwijt waren. Op de ashram heeft iemand me er anders naar leren kijken: devotie maakt je meer open (voor het spirituele). Dat vind ik mooi gezegd. Het maakt het begrip devotie ook ruimer, niet alleen gekoppeld aan religie. Maar bijvoorbeeld ook in de vorm van toewijding aan de natuur of de universele energie. En daar kan ik me dan wel goed in vinden.

Zo is de energie van water bijvoorbeeld enorm belangrijk voor mij. Ik woon erg graag vlak bij een meer of de zee. En een klaterend beekje vind ik fantastisch.
Op de ashram was de mogelijkheid om te baden in gezuiverd water. Dit bad was erg bijzonder: je moet je kleren uittrekken, je douchen en dan wordt je een jurk aangereikt die je moet dragen als je het bad (van ongeveer 7 bij 20 meter) ingaat. Nadat je een lange trap afgedaald bent, kom je in het water terecht. Er mag niet gezwommen of gepraat worden. In stilte waadt je door het water. In het midden van het bad staat een grote goudkleurige bal. Mensen houden deze met twee handen vast en laten zich met het gezicht naar beneden op het water drijven. Aan één kant van het bad komt een waterval van 10 meter hoogte naar beneden kletteren. Toen ik voor deze waterval stond, kreeg ik het even te kwaad. De kracht en de energie van het water raakten me diep. Ik moest huilen, maar voelde me tegelijkertijd dankbaar en gelukkig. Was er op dat moment sprake van een vorm van toewijding, waardoor ik onmiddellijk meer open stond voor het spirituele?

Heel praktisch gezien, kwam ik er achter dat ik bij geen van beide geldautomaten op het terrein kon pinnen. Ik ging er in eerste instantie vanuit dat er geen geld in de automaten zat, maar toch vond ik het vreemd. Pas een paar dagen later, vertelde iemand me dat ik mijn bankpasje had moeten activeren voor “Buiten Europa”. Nóóit aan gedacht tijdens de voorbereidingen. Gelukkig hebben we internet, dus kon ik digitaal aan mijn bank doorgeven dat ik in India was. Tot mijn opluchting kon ik een dag later al geld opnemen.

Na 3 dagen verblijf in de ashram van Sadhguru, was ik er wel klaar mee en wist ik zeker dat een langdurig verblijf in een ashram niets voor mij zou kunnen zijn. Het benauwde me: te weinig vrijheid, teveel regels en weinig spontaniteit.

Ik had de taxi om me naar het station te brengen besteld om 01.00 uur ’s nachts. Een beetje zenuwachtig was ik wel: zou hij wel op tijd zijn en hoe zou het zijn zo midden in de nacht in een taxi door het bos naar de stad te rijden? Mensen hadden me zelfs gewaarschuwd voor wilde dieren!
Maar keurig op het afgesproken tijdstip stond hij klaar. Ik was opgelucht toen we het terrein afreden, op naar mijn volgende bestemming…

p.s. Het was verboden om foto’s te maken in deze ashram. De volgende foto’s zijn dan ook van andere plekken die ik tijdens mijn reis heb bezocht.

 

 

The next day I had a fine train trip to Coimbatore (this is in the province of Tamil Nadu). I had a spacious seating area and the air conditioning made it nice and cool.
In the train I met a nice Indian young man, with whom I could share my first impressions of India. He had studied in the UK and therefore knew about the European customs and habits. So he understood me very well. In addition, he helped me with my prepaid phone card. This I could not got activated and because he also had a Vodafone contract, he called customer service. Also I had to talk as a confirmation with the person on the other end of the line. A chore, because like so many Indians who I’ve met during my trip: they talk almost all English, but with such an accent that it’s almost impossible to understand. However, apparantly I had answered all questions correctly because my card was activated immediately.
When I opted out in Coimbatoire, the young man gave me his phone number so that I could always call him if I needed help. Very thoughtful and it made me feel like I had a friend in this unknown country.

At the station in Coimbatoire, I decided to book the ticket for my next train travel right away. The train that I wanted to take (in the morning at 9.00) was full or did not go. The ticket clerk was in this very short, but unclear. After I had convinced him that I really needed a train that day, he said that there would be a train overnight at 03.00. Oops, could I do this? Then I would immediately forget all the warnings and would travel alone at night. But…, I had to travel that day and I also suspected there would be a lot of people on the road at night, so I took the gamble and bought a ticket.

In retrospect, I was very happy that I had bought the ticket at that time because the ashram where I did stay was about 45 minutes away from the city. It would not have been easy to buy a ticket then.
A rickshaw brought me to the ashram. It was the ashram of Sadhguru. About a year ago I discovered this man through google. I saw a video of him and the things he said, touched me deeply. So when I planned my travel to India and I discovered that his ashram was nearby the location I would stay, the choice was quickly made. Although I’m absolutely no guru-follower, I wanted to experience what it would be like to stay in his ashram. Do you want to know more about this man and his activities, please check out http://www.ishafoundation.org\.

Around 18.00 o’clock in the evening I arrived in the ashram.
The room I had reserved was simple, but neat. An hour later the dinner would be served. I and many others (about 200 people) were waiting at the entrance to a kind of large factory hall. The doors opened exactly at the advertised time. Then everybody shuffles inside in silence. You wash your hands and pick up a metal plate and cup. In the hall are wicker mats on the floor. It is intended that you sit down on one of the wicker mats and you put your plate and cup in front of you.. Then a prayer is denounced. After that volunteers walk around with buckets full of food and they create your meal on the plate. Every time they come forth along, so you can eat as much as you want. And there is no cutlery. So now I hád to eat with my hands. That felt uncomfortable at first, but gradually the trip I made myself convenient with it.

Also during eating there was no talking. And even though the food was fortunately not too spicy, the taste was of course totally different than I was used to. At breakfast at 10.00 in the morning you got hot food as well. That was difficult for me in the beginning and I was regularly eating with long teeth. I longed for a brown sandwich with cheese!
Although there were two hot meals per day, I had the feeling it did not give me really a lot of energy. You could snack something in the restaurant, but I have to admit that I had some trouble with this at first, because I didn’t know what it was (“what a farmer does not know, he does not eat”).
Until I got so hungry, that I had to. And of course it turned out to be delicious!

So, the food has been a difficult item for me that first days. My stomach was occasionally protesting. That is quite common for Western people who go to India for the first time, but it is still annoying.
Also the atmosphere in the ashram was difficult to get used to. The people are friendly, but very self-absorbed. I was thrown back on myself a lot during this stay. I felt displaced and far away from all the familiar. Luckily I was able to roll out my yoga mat on my room and the yoga exercises brought me back the unity between body and spirit, which I so needed. Yoga helps me to ground myself and to process all the impressions.

For example I was very impressed by that one big temple, the Dyanalinga Temple. A beautiful dome-shaped building. In here every 15 minutes there was a meditation in silence and twice a day the meditation was accompanied by music. The acoustics in the temple was fantastic.

I was touched by the devotion that some people showed in this temple and also in other temples in the area. Sometimes I just sat for hours looking at everything that happened around me.
By the way, the Indians come from far away to visit the temples in this ashram. It is a kind of pilgrimage site. However, it has nothing to do with a certain kind of religion.

But devotion has always been a notion difficult to grasp for me. For me it had a negative tone. When I saw others so full surrender (usually at religious expressions), I always got an awful feeling as if they had lost themselves. On the ashram someone learned me to look different: devotion can make you more open (to the spiritual energy). I like this way of talking. It makes the concept of devotion also more broadly, not just linked only to religion. But also, for example, in the form of surrender to nature or the universal energy. And that’s what I can understand very good.

Like the energy of water: this is extremely important for me. I love to live close to a lake or the sea. And a splashing brook is wonderful to me.
On the ashram one had the ability to bathe in purified water. This bath was very special: you had to take off your clothes, take a shower and after that you got a dress which you should wear during your bath. After descended a long staircase, you get into the water. Swimming or talking is not allowed. In silence you walk through the water. In the middle of the bath is a large gold-coloured ball. People grab this ball with two hands and let themselves face-down float on the water. On one side is a waterfall of 10 meters height. When I got to this waterfall, I became emotional. The power and energy of the water touched me deeply. I had to cry, but at the same time I felt grateful and happy. Was this maybe the dedication, by which I became immediately more open to the spiritual?

Very practically speaking, I found out that I could not get money on neither cash machines on the site. In the first instance I thought there was no money in the machines, but still it was a little bit odd and I needed some money some day of course. It was only a few days later, that I discovered I had to activate my credit card for “Outside Europe”. Never thought of that during the preparations. Fortunately, we have internet, so I could give digital a message to my bank that I was in India. To my relief I could record money the next day.

After 3 days staying at the ashram of Sadhguru, I was done with it and I certainly knew that an extended stay in an ashram would be nothing to me. It was to oppressive to me: too little freedom, too many rules and little spontaneity.

The taxi that would bring me to the railwaystation was ordered at 01.00 at night. I was a little bit nervous: would he be on time and how would it be to drive in a taxi through the forest at night? People had even warned me for wildlife!
But nicely at the appointed time, he was ready. I was relieved when we drove away from the site, on my way to my next destination …

p.s. It was forbidden to take pictures in this ashram. The following pictures are from other places I have visited during my trip.