De afgelopen weken vond ik het moeilijk om iets voor dit blog te schrijven. Natuurlijk had ik weer een leuk (vakantie-)verhaal kunnen schrijven met mooie foto’s, maar dat is niet waar ik mee bezig ben.

Ik ben heel druk geweest (en ben dat nog steeds), maar dat heeft alles met mijn innerlijke ontwikkeling te maken. En over dat onderwerp heb ik altijd veel geschreven, maar alleen voor mezelf. Ik merkte dat ik het lastig vond om iets over deze groei en ontwikkeling  voor anderen op papier te kunnen zetten. Toch voelde ik deze week, dat de tijd was gekomen. Dus vandaar dat ik nu een poging waag, want voor mij was de weg naar Samos de weg naar binnen.

Mijn hele leven lang heb ik, in meer of mindere mate onbewust, een leven geleid die niet echt bij me paste. Ik was zoekende, voelde dat het niet goed zat, maar wist ook niet precies wat eraan schortte. Ik probeerde het altijd zo goed mogelijk te doen, maar voelde steeds weer dat het niet voldoende was. Nooit kreeg ik de erkenning waar ik zo naarstig naar op zoek was.

Op mijn 16^e voorspelde een alternatief genezer mij, dat ik op mijn 50^ste erkend zou worden. Ik ben me altijd blijven afvragen, wat hij daarmee precies bedoelde. Zou ik een goede baan hebben dan, of gelukkig zijn in een relatie of…? Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Maar nu (op mijn 50^ste !) weet ik precies wat hij bedoeld heeft en is de voorspelling uitgekomen. Het is niet de erkenning van buitenaf, van andere mensen, een partner  of een goede baan. Nee, het is uiteindelijk de (h)erkenning van mezelf.

En daarvoor had ik Samos nodig.

Vanaf het voorjaar 2011 begonnen er figuurlijk gezien “kwartjes te vallen”. Over hoe ik een leven leidde dat niet bij me paste. Dat ik vast  zat in gedachten- en gevoelspatronen die niet van mij waren, maar die ik gebruikte omdat ik dacht dat het zo hoorde. Langzamerhand drong het besef door dat ik niet mezelf was. Maar om die oude gedachten- en gevoelspatronen los te kunnen laten, moet je een soms pijnlijk proces door. En daar was ik nog niet klaar voor. Maar Samos dacht daar anders over: dat gaf me het teken dat het tijd werd om gewoon (mezelf) te ZIJN. En ik wist: ik heb een weg te gaan, alleen…(N.B. dit weten gebeurde precies 2 jaar geleden, op 29 augustus, dezelfde dag dat ik dit nu schrijf)

Maar nog wist ik niet hoe ik daar vorm en inhoud aan moest geven. Ik probeerde dan ook dit teken te negeren en mijn oude leven weer op te pakken. Ik had immers een baan, mijn familie en mijn vrienden. Wat moest ik nou toch met Samos, vroeg ik me weleens vertwijfeld af.

Maar ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten, voelde me erg vermoeid, begon slecht te zien, was prikkelbaar, en  had pijn in mijn nek. Soms had ik het gevoel dat mijn hoofd zó zwaar was, dat mijn nek hem niet meer kon tillen (ik heb weleens daadwerkelijk mijn hoofd op tafel moeten neerleggen, zo moe…, zo zwaar…). In april 2012 heeft dit uiteindelijk geleid tot een burnout.

Ik kon geen stap meer verzetten, voelde lood in mijn hele lijf en lag trillend van de kou op de bank. En toen heb ik tegen mezelf gezegd: “Marjan, het wordt tijd dat je eens naar je lichaam gaat luisteren, zo kan het niet langer!”.

Dat was het keerpunt in mijn leven. Ik las boeken over hooggevoeligheid en herkende me hier helemaal in. Door deze herkenning vielen de vele puzzelstukjes van mijn leven op zijn plek. En daardoor kon ik beginnen met  het pijnlijke proces van het loslaten van mijn oude gedachten- en gevoelspatronen. Mijn manier hiervoor was het vertrek naar Samos.

Stukje bij beetje kon ik de oude patronen loslaten en kwam ik steeds dichter bij mezelf. En nog steeds is dat proces niet afgerond. Deze week echter heb ik waarschijnlijk  het laatste pijnlijke stukje kunnen laten gaan. Wat dat is geweest houd ik voor mezelf, maar daarom kan ik nu wel dit verhaal opschrijven.

Want als je alles kunt loslaten, ben je vrij.

En ik ben vrij.

Als aanvulling hierop onderstaande woorden van Nelson Mandela. Ik had het al eens op Facebook gedeeld, dus sommigen van jullie hebben dit misschien al gelezen.

LOSLATEN

Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt, het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
Loslaten betekent niet mijzelf afsluiten,
het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
Loslaten betekent machteloosheid toegeven,
wat betekent dat ik het resultaat niet in handen heb.
Loslaten betekent niet in het middelpunt staan en alles beheersen,
maar anderen toestaan hun eigen weg te gaan.
Loslaten betekent niet treiteren, schelden of ruzie maken,
maar zoeken naar eigen tekortkomingen en die verbeteren.
Loslaten betekent niet alles naar eigen hand zetten,
maar elke dag nemen zoals hij komt.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar erdoor groeien en leven in het hier en nu.
Loslaten betekent niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
Loslaten betekent niet ontkennen, maar accepteren.
Loslaten betekent niet zorgen voor, maar geven om.
Loslaten betekent minder vrezen en meer beminnen.

Ik houd van jullie!

En om het toch nog wat luchtig te houden, volgen nog wat mooie foto’s van Samos!    Enne…oh ja…nog wat…ik voel me gelukkig….